66) و اگر بر آنان مقرّر مى کردیم که یکدیگر را بکشید یا از خانه ها و دیار خود بیرون روید، جز اندکى از آنان این کار را نمى کردند، و اگر آنان آنچه را بدان پند داده مى شوند، انجام مى دادند، قطعاً براى دنیا و آخرتشان بهتر بود و به ایمانشان ثبات بیشترى مى بخشید. 67) و در آن صورت ما از نزد خود پاداشى بزرگ به آنان مى دادیم.
68) و آنان را به راهى راست هدایت مى کردیم.
69) و کسانى که از خدا و پیامبر اطاعت کنند، با کسانى خواهند بود که خداوند آنان را از نعمت ولایت خویش برخوردار ساخته است. آنان پیامبران و راستى پیشگان و گواهان اعمال و شایستگان مقام ولایت الهى اند و نیکو رفیقانى خواهند بود.
70) این است فزونبخشى کامل و آن از جانب خداست و علم خدا به مراتب ایمان مردم براى مشخص ساختن مقام بایسته آنان کافى است.
71) اى کسانى که ایمان آورده اید، سلاح خود را برگیرید و همواره آماده کارزار باشید و آن گاه که شمار دشمنان اندک است گروه گروه، و چون فراوان است دسته جمعى به سویشان حرکت کنید.
72) و قطعاً از میان شما مؤمنان کسى هست که در حرکت به سوى جهاد کُندى مى کند، پس اگر در جهاد گزندى به شما رسد مى گوید: خدا به من نعمت ارزانى داشت که با آنان در جهاد حاضر نبودم.
73) و اگر از جانب خدا تفضّلى ( غنیمت و پیروزى ) به شما رسد، چنان که گویى میان شما و او هیچ گونه رابطه دوستى نبوده است، خواهد گفت: اى کاش من با آنان بودم و به کامیابى بزرگى دست مى یافتم.
74) پس کسانى که زندگى دنیا را با آخرت مبادله مى کنند باید در راه خدا پیکار کنند، و هر کس در راه خدا پیکار کند و کشته شود یا پیروز گردد، دیرى نگذرد که او را مزدى بزرگ ببخشیم.