تاریخ نگارش : دوازدهم آبان 1390

منای کربلا
فرزانه بیات

منای کربلا
 کلید واژه : منای کربلا

من امشب شربتى نوشم که شویَد زَهرِ اعدا را مهیا مى‏شوم اى زهر مهمانى زهرا را

من امشب جامه‏اى پوشم که از تن بر کَنم جانم لباس وصل مى‏بایست دیدار گوارا را

روانه سوى جانان باش اى جان ستمدیده نشد دنیا اگر یارت، بشارت باد عقبى را

هشامم زهر داد اما مشامم بوى یار آورد شهادت نوش جانم ساخت این جام طهورا را

جنان از پشت دیوار جهان مى‏خواندم یثرب دگر چشمم نخواهد دید دیوارى غم افزا را

منى که در مناى کربلا قربانیان دیدم وصیّت مى‏کنم اندر منا بر ندبه مِنا را

در آن هنگامه که حکم فرار از خیمه صادر شد به چشم خویشتن دیدم به حصر شعله،بابارا

ز سهم هر یتیمى گوشوار و گوش، غارت رفت ز پاى دختران و بانوان خلخال، یغما را!

چو دیدم طفلکى آتش به دامان مى‏دود هر سو نشد از معرکه بیرون کشم آن طفل تنها را

ز بعد آن همه ماتم چو هنگام اسیرى شد میان قتلگه بردند جمع خسته ما را

قضاوت با شما زندان، خرابه، جاى آل اللَّه! چها بگذشت بین شام و کوفه آل طاها را

اگر چه کودکى بودم در آن غوغاى غم، اما تمام عمر پیش دیده دارم روز غوغا را

بخوان اى روضه خوان از غصه‏هاى عمه‏ام زینب که داغش تازه سازد تا قیامت داغ زهرا را