41) که این نفاق پیشگان را از بین ببریم و کسانى را که بهتر از آنانند و به خدا ایمان دارند و منکر حقایق نیستند جایگزین آنان کنیم و هیچ کس و هیچ چیزى بر ما سبقت نخواهد گرفت و ما مغلوب نخواهیم شد .

42) پس آنان را واگذار تا در بیهودگى هایى که بدانها پرداخته اند ، فرو روند و به کارهایشان که بازیچه و بى هدف است سرگرم باشند تا آن روزشان را که به آنان وعده داده مى شود ، دیدار کنند .

43) روزى که از گورهایشان شتابان برمى آیند; گویى آنان ] گم گشتگانى هستند که [ به سوى نشانه اى که براى راهیابى نهاده شده است ، مى شتابند .

44) این در حالى است که چشمانشان فرو افتاده و خفّت و خوارى بر آنان چیره شده است . این است همان روزى که به آنان وعده داده مى شد .

2) نوح گفت : اى قومِ من ، من پیامبرى هستم که شما را از عذاب الهى هشدار مى دهم و آنچه را که در این زمینه مورد نیاز است براى شما به روشنى بیان مى کنم .

3) پیام این است که خدا را بپرستید و از پرستش غیر او بر حذر باشید و از گناهان بپرهیزید و رسالت مرا بپذیرید و از من پیروى کنید .

4) در این صورت خداوند گناهانتان را که پیش تر مرتکب شده اید مى آمرزد و مرگ شما را تا سرآمدى معیّن به تأخیر مى افکند ، و گرنه سرآمدِ دیگرى مقرّر مى دارد و شما را پیش از آن سرآمدِ معیّن به هلاکت مى رساند; و هر سرآمدى که خدا مقدر نموده است چون فرا رسد ، واپس افکنده نخواهد شد . اگر آنچه را به شما یادآورى کردم مى دانستید ، پیام مرا مى پذیرفتید .

5) سرانجام نوح ] از قوم خود به خدا شکایت برد و [ گفت : پروردگارا ، من قوم خود را شب و روز به پرستش تو و رعایت تقوا فراخواندم ،

6) ولى دعوت من جز بر گریزشان نیفزود ،

7) و من هرگاه آنان را فراخواندم که ایمان بیاورند تا گناهانشان را بیامرزى ، انگشتان خود را در گوش هایشان کردند و جامه هایشان را بر سر و روى خویش کشیدند تا مرا نبینند و سخنم را نشنوند ، و بر حق ناپذیرى پافشارى کردند و سخت تکبّر ورزیدند .

8) من هم با فریادى رسا آنان را دعوت کردم ،

9) و فراتر این که پیام خود را ، هم آشکارا و هم در نهان به آنان ابلاغ نمودم .

10) و گفتم : از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او بسیار آمرزنده است .