117) مَثَل آنچه آنان در زندگى دنیا براى دستیابى به اهداف نارواى خود هزینه مى کنند، همچون مَثَل بادى است که در آن سوز و سرمایى سخت باشد و به کشتزار مردمى که برخود ستم کرده اند بوزَد و آن را تباه سازد. خدا بر آنان ستم روا نداشته است، بلکه آنان خود بر خویشتن ستم کرده اند که اموال خود را در راه باطل هزینه نموده اند.

118) اى کسانى که ایمان آورده اید، به غیر همکیشان خود اعتماد نکنید و آنان را همراز خود نگیرید. آنان در حق شما از هیچ شرّ و فسادى کوتاهى نمى کنند. دوست داشته اند که شما در رنج بیفتید و سخت زیان ببینید. دشمنى از دهان هایشان و لحن سخنانشان آشکار است و آنچه سینه هایشان از دشمنى شما پنهان مى دارد ـ که در بیان نمى گنجد ـ بزرگ تر است. همانا ما آیات و نشانه ها را براى شما به روشنى بیان کردیم، اگر خرد را به کار گیرید درمى یابید.

119) هان، شما همانهایى هستید که آنان را دوست مى دارید، ولى آنها شما را دوست نمى دارند، و شما به همه کتاب هاى آسمانى ایمان دارید، ولى آنان به کتاب شما ایمان ندارند، و چون با شما دیدار کنند گویند: ایمان آوردیم. و چون با یکدیگر خلوت کنند، از خشم بر شما سرانگشتان خود را به دندان مى گزند. بگو: به خشم خود بمیرید که خدا به راز سینه ها داناست.

120) اگر به شما خوشى رسد مایه اندوهشان مى شود، و اگر به شما بدى رسد بدان شاد مى گردند. و اگر بر ناگوارى ها صبر کنید و تقوا پیشه سازید، نیرنگشان اندک زیانى به شما نمى رساند، چرا که خدا به آنچه مى کنند احاطه دارد.

121) و یاد کن زمانى را که بامدادان از میان کسان خود بیرون رفتى در حالى که براى تدارک جنگ اُحُد مؤمنان را در پایگاه هایى که مناسب پیکار بود جاى مى دادى، و خدا سخنان آنان را مى شنید و به راز دل هایشان دانا بود.