40) در نتیجه هر یک از آن امت ها را به سزاى گناهش به عذابى گرفتار کردیم. از اینان مردمى بودند که سنگبارانشان کردیم، و امتى بود که غرّش مهیب آنان را فرا گرفت، و کسى بود که او را در زمین فرو بردیم، و نیز کسانى بودند که در آب غرقشان کردیم. خداوند با این کیفرها بر آنان ستم نکرد و نشاید که او ستم کند، بلکه آنان خود با گناهى که مرتکب شدند بر خویشتن ستم کردند و سزاوار کیفر شدند.

41) حکایت کسانى که جز خدا معبودانى را به سرپرستى و تدبیر امور خود برگزیده اند، حکایت عنکبوت است که خانه اى براى خود ساخته است و قطعاً سست ترین خانه ها خانه عنکبوت است. اگر مشرکان مى دانستند که حکایتشان با آن خدایان حکایت عنکبوت و خانه اوست هرگز آنها را سرپرست خود نمى گرفتند.

42) قطعاً خدا واقعیت هر چیزى را که مشرکان به جاى او مى خوانند، مى داند; از این رو آنها را به خانه عنکبوت مثل زده است. او مى داند که آنچه را مشرکان به خدایى مى خوانند، هیچ گونه سرپرستى و تدبیرى را برعهده ندارند. و خداست که شکست ناپذیر و حکیم است;

43) ما این مثَل ها را براى همه مردم بیان مى کنیم، ولى حقیقت آنها را جز عالمانى که در حقایق امور مى اندیشند، درنمى یابند.

44) خداوند آسمان ها و زمین را به حق آفرید; آفرینشى که بازى و بیهودگى در آن راه ندارد. قطعاً در این آفرینش، آیت و نشانى است بر این که تدبیر امور تنها در اختیار خداوند است، گرچه تنها اهل ایمان آیت بودن آن را درمى یابند.

45) اى پیامبر، از داستان امت هاى گذشته و فرجام شرک و گناهشان باخبر شدى، اینک براى آن که گرفتار این سرنوشت نشوى، باید این کتاب آسمانى را که به تو وحى شده است تلاوت کنى و نماز را برپا دارى، زیرا نماز آدمى را از کارهاى زشت و ناپسند باز مى دارد و مهم تر آن که نماز یاد خداست و یاد خدا بزرگترین عمل است. و خدا هر کار خوب و بدى را که مى کنید مى داند.