لَوْ أَنْزَلْنَا هَٰذَا الْقُرْآنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ ۚ وَتِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ
پروردگار در این آیه خبر می دهد از عظمت قرآن و بر سبیل(صراط) مثلاً می‌فرماید اگر ما این قرآن را  برکوهی نازل کرده بودیم و آن کوه از چیزهائی بود که می شنید و تعقل و اندیشه می نمود مشاهده می کردی ای محمد( صلی الله علیه و آله و سلم) که  کوه خاشع (فروتن) و ذلیل شده و از ترس خدا متلاشی و شکافته می شد ولی کفار قسی القلب دل هایشان به مواعظ (پند ها)قرآن نرم نخواهد شد و این مثل ها را در قرآن می زنیم برای مردم تا فکر و اندیشه کنند و پند و عبرت بگیرند پس از آن خبر می دهد به عظمت و ربوبیت خود

(إِنَّ الَّذِینَ یُحَادُّونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ کُبِتُوا کَمَا کُبِتَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ وَقَدْ أَنْزَلْنَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ ۚ وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُهِینٌ یَوْمَ یَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا ۚ أَحْصَاهُ اللَّهُ وَنَسُوهُ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ):
کسانی که باخدا و رسولش مخالفت می‌کنند مانند کافران پیشین به رو در آتش دوزخ می‌افتند و ما آیات روشن خود را فرستادیم و از برای کفار عذاب ذلت و خواری مهیا شده ای رسول ما یاد کن آن روزی را که خدای تعالی تمام خلایق را برای حساب زنده گرداند و خبر دهد ایشان رابه آن چه عمل کرده‌اند یعنی اعمال شان را در مقابل آن ها آورند تا خجل و شرمنده شوند و این شرمندگی نوعی از عقوبت (شکنجه،تنبیه) و عذاب می باشد چنان که یکی از ما به دیگری می گوید تو را آگاه کنم از آنچه کرده ای تمام آن اعمال و معاصی را که به جا آورده‌اند خداوند ضبط فرموده و آن ها فراموش کرده اند پروردگارایشان را آگاه سازد که او بر همه چیز دانا و گواهست.

إِنَّ الْمُصَّدِّقینَ وَ الْمُصَّدِّقاتِ وَ أَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً یُضاعَفُ لَهُمْ وَ لَهُمْ أَجْرٌ کَریمٌ
در کافی ذیل آیه فوق از حضرت صادق (علیه السلام) روایت کرده فرمود: خداوند واجب نموده در اموال اغنیاء فرضیه ای را که ستایش نمی شوند در اثر اداء آن و آن فرضیه زکات است به واسطه زکات خود خون آن ها محفوظ است و به سبب اداء زکات مسلمان نامیده می شوند. و حقوق دیگری برای ایشان واجب فرموده و آیه فوق را تلاوت فرمودند و حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) فرمود آیه نازل شده در حق کسانیست که صله امام به جا می آورند.

تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنْفُسِکُمْ ۚ ذَٰلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ:
حسن بن ابی الحسن دیلمی ذیل(پایین) آیه فوق از حضرت صادق (علیه السلام )روایت کرده که امیرالمومنین (علیه السلام) فرموده منم آن تجارتی که سودمند و نجات دهنده است از عذاب دردناک قیامت

وَإِذْ قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ یَأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ ۖ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ مُبِینٌ:
ای رسول ما به یادآور وقتی راکه عیسی بن مریم به بنی اسرائیل گفت من رسول خدا هستم به سوی شما و حقانیت کتاب تورات که پیش از من است را تصدیق(قبول) می کنم و شما را مژده می دهم که بعد از من پیغمبر بزرگواری که نامش احمد است بیاید چون آن رسول ما، با آیات و مجعزات به سوی آن ها آمد گفتند این معجزات سحر آشکاراست مردیهودی از رسول اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم) سوال نمود برای چه شمابه احمد و محمد و بشیر و نذیر نامیده شده اید فرمود اما محمد برای آن است که در زمین محمود و پسندیده هستم و احمد به خاطر آن که اهل آسمان ها بیش از اهل زمین مرا ستایش می کنند و بشیر چون به بهشت بشارت می دهم به فرمان خدا و نذیر برای آن که اشخاص معصیت کار و گناهکاران را از آتش جهنم می تر سانم

وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ لِمَ تُؤْذُونَنِی وَقَدْ تَعْلَمُونَ أَنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ ۖ فَلَمَّا زَاغُوا أَزَاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ ۚ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ:
ای رسول ما به یادآور وقتی راکه موسی به قوم خود گفت برای چه مرا رنج و آزار می دهید در صورتی که می دانید من رسول خدا هستم به سوی شما. اذیت و آزار آن ها این بود که نسبت زنا به آن حضرت دادند و متهمش کردند به کشتن برادرش هارون و گفتند موسی ساحر(جادوگر) دروغ گوئی است و چون سخن موسی را نشنیدن و با لجاجت از حق روی گردانیدند خدا هم آن ها را از سعادت و اقبال برگردانید یعنی ایشان را مخذول(ذلیل) نمود و لطف خود را از آن ها باز گرفت چرا که خداوند هرگز راهنمائی نکند مردم فاسق(تبهکار،فاسد) را

آن گاه نوح گفت پروردگارا من و پدر و مادرم  و هر کس داخل خانه من می شود با ایمان و مردان و زنان و مومنین و مومنات را ببخش و بیامرز و ستمکاران را جز بر هلاک و عذاب شان میفزای

اگر از آن ها باقی بگذاری بندگانت را گمراه کنند و جز بدکاری و کافرفرزندی نیفزایند

نوح گفت پروردگارا تو در روی زمین هیچ کس از این کافرین را باقی مگذار

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا أَنْصَارَ اللَّهِ کَمَا قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوَارِیِّینَ مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ ۖ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّهِ ۖ فَآمَنَتْ طَائِفَةٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَکَفَرَتْ طَائِفَةٌ ۖ فَأَیَّدْنَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَىٰ عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِینَ:
در کافی ذیل(پایین) آیه فوق از حضرت صادق (علیه السلام) روایت کرده فرمود حواریون عیسی شیعیان او بودند و شیعیان ما حواریون ما هستند و حواریون عیسی بهتر از حواریون ما نبودند وقتی عیسی گفت کیست که مرا یاری کند برای خدا آن ها گفتند ما انصار خدا هستیم سوگند به خدا از یهودی ها کسی یاری نکردعیسی را و جز یهودکسی باعیسی جنگ نکرد و شیعیان ما از وقتی که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به رحمت ایزدی پیوست یاری نمودند ما را و در راه ما جهاد کردند
آن ها را سوزانیدند و عذاب کردند و از دیار شان خارج نمودند خداوند به ایشان جزای خیر عطا فرماید امیرالمومنین (علیه السلام )فرموده به خدا سوگند اگر با شمشیر بر فرق سر دوستان خود بزنم و آن ها را دو نیمه کنم دست از دوستی من و فرزندانم بر نمی دارند و بغض و عداوت(دشمنی) پیدا نکنند و چنانچه دشمنان خود را پناه داده و مال های دنیا را به آنان ببخشم دست از بغض و عداوت با من و فرزندانم بر ندارند و هرگز دوست ما نشوند

وَأُخْرَىٰ تُحِبُّونَهَا ۖ نَصْرٌ مِنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِیبٌ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ:
و تجارت و خصلت دیگری که شما آن را دوست می دارید نصرت (پیروزی)و فتح نزدیکی است چرا که انسان از روی طبع بشریت نزدیک را دوست می دارد مقصود از فتح، فتح مکه و غالب شدن مسلمین بود بر قریش و کفار مکه آن گاه فرمود ای رسول ما به مومنین دو چیز را که فتح و ظفر(پیروزی) و ثواب و پاداش آخرت است بشارت و مژده بده

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَىٰ تِجَارَةٍ تُنْجِیکُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ:
ای اهل ایمان آیا شما را به تجارتی سودمند که از عذاب دردناک آخرت نجات دهد دلالت کنم ابی جارود از حضرت باقر (علیه السلام) روایت کرده فرمود چون آیه نازل شد مومنین گفتند اگر می دانستیم چیست که ما را از عذاب نگاه می دارد همانا نفس و فرزند و اموال خود را به خاطر آن بذل(عطا) می نمودیم تا بازیابیم آن را